ความล้มเหลวของชีวิต
*ความล้มเหลว...ของชีวิต*
สังคมปัจจุบันนี้ อาจจะเห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้หญิงและผู้ชายจะอยู่ก่อนแต่งเมื่ออยู่ร่วมกันได้ด้วยความปกติสุข ทั้งคู่ก็จะลงความเห็นว่าอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข จึงจะมีการจัดงานสมรสขึ้นเพื่อประกาศให้สังคมรับรู้ว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามประเพณี
แต่ก็มีอีกมุมมองหนึ่งของสังคมอาจเห็นเป็นเรื่องน่าอายสำหรับผู้หญิง และมีผลไปถึงผู้ให้กำเนิดว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน? ซึ่งพ่อแม่ทุกคนต้องเสียใจเมื่อลูกได้ตัดสินใจทำสิ่งที่สังคมทำกรอบไว้ ว่าเป็นผู้หญิงควรปฏิบัติตนอย่างไร...ฉันนั่งอยู่ริมน้ำที่กว้างไกลจนสุดสายตาลมเย็นๆพัดเฉื่อย มองไปบนผืนน้ำที่กว้างกับท้องกว้างแสนไกลนั่น ทำอย่างไรฉันจึงจะเดินไปสุดขอบฟ้านั่น แต่ก็แปลกนะทำไม? ฉันยังมีความหวังที่จะเดินไปถึงสุดขอบฟ้า นั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆแบบเรื่อยเฉื่อย ในใจก็รู้สึกหนักหน่วงมากมาย "หนูขอโทษค่ะ พ่อ แม่" ฉันไม่สามารถเอ่ยคำอื่นได้นอกจากนี้
ฉันก้าวพลาดไปแล้ว เพราะอะไร? ความอ่อนไหวในความรู้สึกหรือไง? หรือ? เพราะความอ่อนต่อโลกใบนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่จำความได้ฉันใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เมื่อยังเด็กก็เป็นเด็กที่มีเหตุผลเสมอเติบโตมาก็เป็นคนรอบคอบเสมอมา แต่ทำไมมาวันนี้ฉันไม่มีเหตุผล ไม่มีความรอบคอบ ใช้ชีวิตอย่างประมาท ฉันทำอย่างที่พ่อแม่อยากเห็นไม่ได้ ไม่มั่นคง ไม่สง่างาม... เมื่อมีคน คนหนึ่งผ่านเข้ามาในชีวิต ฉันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพราะการที่ฉันได้รักใครคนหนึ่งฉันก็มักจะเชื่อมั่นในตัวเขาคนนั้นเสมอ และเขาคนนั้นก็เป็นคนดี มันจึงทำให้ฉันเผลอตัวและเผลอใจให้เขาไป แล้ววันนั้นก็มาถึง...ทุกอย่างในชีวิตไม่ได้สมบรูณ์แบบเสมอไป ไม่ไช่ชีวิตสำเร็จรูป ทุกอย่างที่เคยสวยงามกลับย่ำแย่เพราะการเผลอตัวและเผลอใจของฉันเอง ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันพยายามคิดทบทวนทุกอย่าง อย่างรอบคอบ และมองให้ลึกพยายามทุกวิถีทางที่จะผ่านพ้นไปให้ได้ แต่ก้ต้องล้มเหลว แต่สำหรับเขาคนที่ผ่านเข้ามาก็เหมือนเป็นการท้าทาย เขาเองก้อพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้ฉันสบายใจ โดนการไม่เคยทิ้งฉันไปในเรื่องที่เกิดขึ้นกลับเราทั้งสอง ซึ่งรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองจะต้องเป็นฝ่ายสูญเสีย เสียเวลา เสียโอกาส เสียใจ เสียแม้แต่ร่างกาย เรื่องที่เกิดขึ้นอาจเป็นเพราะตัวฉันเองที่คิดทบทวนทุกอย่างด้วยความประมาทและความหยิ่งยโสของตัวเอง ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ คิดว่าจะสามารถดูแลตัวเองได้ แต่ไม่เลย...
ผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันยังไงก็เป็นผู้หญิง อ่อนแอ อ่อนโยน อ่อนหวาน และหวั่นไหว ไม่สามารถที่จะชนะใจตัวเองได้ ฉันพลาดเพราะขาดความระวัง หรืออาจพลาดเพราะระวังมากเกินไป ทำให้ไม่รู้จักความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไร และควรปฏิบัติอย่างไร มาวันนี้ฉันอย่างจะกลับไปมีชีวิตที่สวยงามดังเก่ามันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น